16 maja ukazała się wersja 1.2 najlepszego (a jeśli nie to na pewno jednego z najlepszych) programu do grafiki wektorowej. W założeniu miał to być refaktoring, a wyszło tyle zmian, że można by śmiało podnieść wersję do 2.0
Przede wszystkim program doczekał się obsługi wielu stron. Wszyscy (my – użytkownicy Inkscape’a) na to czekaliśmy. I wreszcie jest. Jeszcze niedoskonała, jeszcze przy eksporcie do PDF otrzymujemy nie jeden, wielostronicowy dokument, a wiele jednostronicowych, ale podwaliny zostały położone i – znając twórców Inkscape’a – narzędzie to osiągnie doskonałość w kolejnym wydaniu, albo kilka wydań później. Można tworzyć strony różnych rozmiarów, dodawać je, przemieszczać, usuwać, zmieniać wymiar już dodanych. Przy eksporcie do formatów rastrowych każdą stronę można umieścić w oddzielnym obrazku. Do obsługi stron zostało stworzone oddzielne narzędzie, dzięki któremu można przesuwać strony i zmieniać ich rozmiar. Strony są modyfikacją standardu SVG i poza Inkscapem nie będą rozpoznawane – np. przeglądarki pokażą tylko pierwszą stronę.
Już dawno można było tworzyć własne zakończenia linii (markery), ale teraz można je edytować bezpośrednio na rysunku – obracać, skalować itp. Okienko wyboru zakończenia linii zostało przebudowane. Możliwe jest również edytowanie wzoru linii przerywanej.
Okna zarządzania warstwami i obiektami zostały połączone w jedno i wyposażone w dodatkowe narzędzia – kolory do oznaczania warstw i obiektów, symbole maski i clipu, przyciski do przenoszenia obiektów wyżej lub niżej i kilka jeszcze innych. Prawdę powiedziawszy okienko obiektów było tak prymitywne, że łatwo było zgadnąć, że coś się z nim w najbliższej przyszłości stanie. Stało się – i chwała twórcom, bo nareszcie to narzędzie nadaje się do użytku.
Połączone zostały również okna wyrównywania oraz rozmieszczania obiektów. Okienko ma teraz 3 zakładki i wszelkie wyrównywanie czy rozkładanie obiektów na stronie można zrobić w jednym miejscu. Zobaczymy, czy takie rozwiązanie okaże się bardziej ergonomiczne.
Całkowicie zmienione zostało sterowanie przyciąganiem – opcje są dostępne nie w pasku, jak do tej pory, a w rozwijanym menu. Można wybrać operację albo jednym z 3 przycisków albo rozwinąć menu i zaznaczać pola, by skonfigurować funkcję przyciągania dokładniej.
Zupełną nowością jest wyrównywanie „on canvas – kiedy przeciągamy obiekt, a ten znajdzie się na wysokości innego, między obiektami pojawi się linia, obrazująca wyrównanie. Korzystając z tego rozwiązania nie trzeba już zazanczać dwóch obiektów, zdecydować, do którego będzie wyrównanie i klikać przycisku – to wszystko dzieje się samo. Obiekty są przyciągane to takiej „zafiksowanej” pozycji więc łatwo je wyrównać. Działa to również przy rozkładaniu obiektów w tej samej odległości. Podobne rozwiązania znane są m. in. z produktów Adobe.
Dodano nowy efekt “Tiling”, który umożliwia tworzenie serii obrazków, podobnie jak, znany nam z dotychczasowych wersji programu – układ klonów. W przypadku klonów trzeba było ustawiać parametry „na ślepo”, metodą prób i błędów tworząc pożądany efekt, teraz można od razu zobaczyć jak będzie wyglądać kompozycja.
Okienko Eksport również zostało przebudowane, dodano podgląd oraz możliwość wyboru eksportowanych stron.
Dodano możliwość importu klipartów bezpośrednio z Open Clipart, Wikimedia Commons i innych źródeł.
Powrócił, usunięty poprzednio edytor gradientów. Uznano, że wygodniej jest w ten sposób edytować przejścia kolorów. Gradienty można edytować oczywiście również bezpośrednio na obiekcie.
Dla tych, którzy tworzą obrazki w dużej rozdzielczości dobrą wiadomością jest dodanie ditheringu (nie znalazłem dobrego tłumczenia tego słowa) – piksele o różnych kolorach są ze sobą mieszane, dzięki czemu – właśnie w wyższych rozdzielczościach, gdzie liczba pikseli znacznie przewyższa liczbę kolorów – nie są widoczne kolorowe pasy na gradientowych powierzchniach.
Usprawniono obsługę obłamywania (lub, jak niektórzy wolą – oblewania) tekstem kształtów. Wizualnie można ustawić odległość od tekstu, w tekście można zmienić kerning.
Zmieniono sposób podziału ścieżki – teraz podścieżki są rozdzielane w taki sposób, by nie zmienić kształtu głównej ścieżki. Dobrym przykładem są litery, np. A czy B, które mają „dziury”. Do tej pory po podziale ścieżki trzeba było ręcznie ponownie integrować podzielone ścieżki, by odtworzyć prawidłowy kształt litery. Teraz Inkscape robi to sam.
Jak widać, zmian jest mnóstwo, a to nie wszystkie – opisałem tylko najważniejsze i najbardziej widoczne poprawki. Powoli Inkscape staje się poważnym rywalem swoich komercyjnych odpowiedników, m.in. Adobe Illustratora. Wprowadzone nowości na pewno ułatwią tworzenie rysunków.
Najnowszą wersję można pobrać ze strony programu.
